Η ομοιoπαθητική απαιτεί ειδικές γνώσεις και ικα­νότητες και δεν είναι μία μέθοδος στην οποία εύ­κολα εξειδικεύεται κανείς. Χρειάζεται σημαντική εκπαίδευση καθώς τόσο ο θεραπευτικός στόχος, όσο και η πρακτική προσέγγιση της θεραπείας των ασθενών διαφέρει κατά πολύ σε σύγκριση με τη συμβατική ιατρική. Επιπλέον, οι ομοιοπαθητικοί γι­ατροί θα πρέπει να είναι ικανοί, να συνδυάσουν τη γνώση και τις δεξιότητες τους στην ομοιοπαθητική, με την γνώση και τις δεξιότητές τους στη συμβατι­κή ιατρική. Καθώς συχνά απαιτείται η ομοιoπαθητι­κή θεραπεία να εντάσσεται σε ένα ευρύτερο θερα­πευτικό πλαίσιο που περιλαμβάνει τις συμβατικές προσεγγίσεις στη διάγνωση, την πρόγνωση και την θεραπεία, τα προσόντα των ομοιοπαθητικών ια­τρών απαιτείται να βρί­σκονται στο ίδιο υψη­λό επίπεδο, τόσο στην ομοιoπαθητική όσο και στην συμβατική ιατρική.

Οι γιατροί οι οποίοι έχουν ολοκληρώσει την ομοιοπαθητική εκπαίδευσή τους, είναι πιθανόν να κατανέμουν τον εργασιακό τους χρόνο με δι­άφορους τρόπους, συνήθως, οι ομοιοπαθητικοί γιατροί απασχολούνται κυρίως ως γενικοί γιατροί.

Στην Ε.Ε. 40.000 γιατροί έχουν παρακολου­θήσει τμήματα εκπαίδευσής ομοιοπαθητικής. Η Ομοιοπαθητική έχει αναγνωριστεί επίσημα από το κράτος σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, όπως το Βέλγιο, η Βουλγαρία, η Αγγλία, η Ρουμανία, η Ρωσία, η Πορτογαλία, και η Λιθουανία. Στην Αυ­στρία, τη Γερμανία, τη Λετονία και την Ελβετία οι γιατροί μπορούν, αφού περάσουν τις σχετικές εξετάσεις, να πάρουν εξειδίκευση στην ομοιoπα­θητική και να αναγνωριστούν ως ομοιοπαθητικοί γιατροί από τους ιατρικούς συλλό­γους τους. Σε έναν όλο και μεγαλύτερο αριθμό κρατών οι ιατρικοί σύλλογοί υιοθε­τούν τα τελευταία χρόνια μια ευνοϊκότερη στάση προς την ομοιοπαθητική.